„Zniosę wszystko” – Kura domowa.

Poczułam się ostatnio jak Kwoka. 

Jakbym w piórka obrosła. 

A upierzenie to – niczym u pawia – bogate było.

Bo oto: 

moja zimowa kurtka, 

szal z niej zwisający,  

kurtka Berbecia plus artefakty:

jaik (szalik), popom (czapka z pomponem), jaii (rękawiczki)

obowiązkowa Mysz (przytulanka na wszystkie troski),

torba z oprzyrządowaniem (pampers, paklanek, chusteczki do dupy, 

picie, chrupki)

skierowanie na badania w lewej ręce

w prawej Zosia, ale przemieszcza się, 

wije na lewą (skierowanie się gniecie)

i siki, w zębach trzymane - no przesada – ale opuszkami palców 

prawej ręki (cud, że Zosia ich nie wypiła!)

Ona w spazmach płaczu.

Ja w kroplach potu.

I Pani Piguła:

Proszę usiąść.

Kłoookoo kło ko ko… Się poczułam, że tak onomatopeicznie powiem,

jak kwoka. Kura nioska. Usiądę sobie na grzędzie. 

I usiadłam:

Piguła wbija igłę w zosiny baleronik.

Zosia wbija igłowaty pazurek w nadgarstek dłoni prawej – tej od sików.

Zosia – ultradźwięk i purpurowość najwyższych lotów.

Ja – czuje że zaraz zniosę jajo – nie wytrzymam – i te wszystkie matczyne artefakty posypią się z grzędy w morzu sików.

Pani weźmie ten mocz ode mnie – mówię.

Już Kochanieńka, tylko to morze krwi wytre z baleroniastej rąsi.

I leci krew, siki, łzy i pot (dopasuj ciecze do osoby).

Po dantejskich scenach Jajo zniesione.

Niedługo sprawdzę wyniki;

wszak to pobranie krwi tylko było 

(i moczu!).