Gra o Tron. Czyli bajki nocnikowe czas zacząć.

A właściwie bajka zaczęła się już dawno. Bo w ósmym miesiącu życia Zosi. Czy to za wcześnie? Czy za późno? O tym innym razem.

Tymczasem lekko. Jak to na kiblu. Analiza nocnika.
Nocnik nasz (Zosi w sumie, ja nie używam) jest błękitny, ma podstawę w kształcie stópek, 
na którą dziecko, wg założeń producenta, miało pewnie kłaść swoje stópki. Zosia czasem 
próbuje tam kłaść rączki. Z tył ma wygodne oparcie: zmniejsza prawdopodobieństwo, 
że serpentyny Zosi (w celu obejrzenia całej łazienki) skończą się upadkiem. 
Z przodu natomiast ma lwa. I to on jest bohaterem dzisiejszej bajki. 
Ale od początku: 

Wiadomo - dziecko małe - kupa i siku nie wychodzą od razu (znasz to z autopsji?). 
Więc trzeba czymś zająć dziecko. Albo raczej ono się samo zajmuje czymś innym. 
Poznaje łazienkę. Rozgląda się i pulchniutki paluch wskazujący kieruje na interesujące obiekty. A mama jest częścią tej interaktywnej zabawy. Co Zosiak wskaże, to mama nazwie.
I dziecię ma radość niewymierną (czasem z tej radości zrobi siku). Czasem Zoś nawiguje paluchem z prędkością światła i zestresowana mama nie nadąża z nazywaniem. A innym razem dziecko modyfikuje zabawę i sprawdza mamę: wybiera sobie dwa - trzy obiekty, które wskazuje w danej kolejnosci - mama wypowiada nazwy, jak automat. Po czym dziecię niespodziewanie zmienia kolejność wskazywania - mama się myli. I znów radość. I znów siku. 

Czasem zestresowana zabawą mama, dla odpoczynku, odwraca role. Znaczy nie, 
że siada na nocniku. Tym razem rodzicielka zadaje pytania, a Rodzone ma tym samym pulchniutkim wskazywać nazwany obiekt. Matka oddycha z ulgą, że tym razem łatwizna. 
Gdzie jest pralka? Gdzie jest kosz na bieliznę? Gdzie suszarka? A gdzie jest zlew? Rodzone schyla się niebezpiecznie nisko podłogi i pokazuje między swoje nogi. 
Matka już się poci, powtarza: Zosiu, gdzie jest zlew? I znów to samo.
Wszak dla Zosi zLEW jest królem zwierząt. 
I basta.