Pieniążki w portfeliku. Czyli blender słowny.

Coś Ty tu Aśka zmalowała? Takie małe? Nic nie widzę.

Zdrabniacie? To macie!

Zdrabnianie słów mnie irytowało. Od zawsze. Poproszę siedem plasterków mieloneczki. 

Już się skończyła, Pani kochaniutka. Ja z takich sklepów wychodzę. Uciekam od takich ludzi. 

Bo inaczej kwik i śmiech. A nie lubię na siebie zwracać uwagi. W tym przypadku nie umiem się śmiać w cichości ducha. Rżę jak koń (ciężką metaforą walnęłam). Pewnie geneza tego wszechobecnego, NIEUZASADNIONEGO zdrobniania, miała miejsce gdy te wszystkie Panie 

i Panowie zostali/ły rodzicami. Tak sobie to tłumaczę. 

Ale co to? 

Mądra książka rzecze, że nie wolno do dzieci mówić zdrobniale i infantylnie. Rzec by trzeba poprawną polszczyzną. Skąd zatem się przy dzieciach bierze słynne ciecianie się* 

i zdrabnianie czego popadnie. Blenderem na papkę. Słowną. I potem wychodzi taka: 

pastka do ząbków, pieniążki, kanapeczka, szamponik, gąbeczka, dupeczka. 

Potem proceder jest utrwalany w każdych innych, stricte dorosłych, sytuacjach życiowych. 

I mdli mnie. Całe szczęście, że ciecianie się pozostaje w środowisku domowo-dziecięcym. 

Bo w przeciwnym razie mielibyśmy syneckę i bocuś. 

I bym się porzygała.

Obiecuję sobie, że ja tak nie będę. Od zawsze. A tymczasem staję się opisywanym przypadkiem. Może nie Panią kochaną. Nie robię tego w mięsnym. Tylko w skrytości 

domowych pieleszy: do Zosi. Ale kłuje mnie to w uszy za każdym razem. Zdarzyło się póki co sporadycznie. Ale dlaczego? Nie wiem. Jestem hipokrytką? O zgrozo – nie! 

Pocieszam się, że ma miejsce tylko jeden z tych objawów: przynajmniej nie cieciam. 

Może to dlatego, że Zosiak jest taki maluteńki, kochaniutki, słodziutki, różowiutki itd. 

Czyli to wszystko przez nasze dzieci. 

Kropeczka.

*ciecianie się: no tu powinnam dodać wyjaśnienie dźwiękowe - najlepiej by wyjaśniało co mam na myśli. Chodzi o wszystkie infantylne, sepleniąco-piszczące wypowiedzi dorosłych skierowane do dzieci.