Nie chce MIsie.

Marudziłam jakiś czas temu, że gorąco. Już nie pamiętam. 

Teraz mi zimno. I ciemno. Słońca nie widzę – schowane w chmurach. 

A ja schowana w pracy dzień cały. Bo przed pracą i po – ciemno. 

Wolałabym się schować w koc, w książkę i sen. Jeszcze roweruję 

i to jedynie mi otwiera oczy. Chyba ten wiatr, który hula mi pod powiekami.

 Gorzej z deszczem – kapuśniak przeżyję, ale ulewa mnie unieruchamia 

i przenosi do śmierdzącego autobusu. I tam to już w ogóle sen i apatia.

Przepraszam Cię Gorąco, że mówiłam, że Cię nie lubię. Wróć słońce! 

Na trochę dłużej niż te kilka godzin w pracy (i tak Cię nie widzę 

znad komputera). I jeszcze na porannym rowerze mam jakieś ambicje 

na wieczór: zrobię to, to i to. Ale z powrotem język na brodzie, plany 

i siły gubię na skrzyżowaniu. Wracam z jednym okiem otwartym. 

Nie wiem jak to możliwe, że potrafię spać od 22.30 do 5.30 

i być niewyspaną Marudą. Na szczęście moje dziecko mnie rozumie 

i śpi grzecznie (nie licząc okresu jak jest chora i jak coś tam jej 

w brzuszku zaświdruje w nocy). I tak sobie wegetuje ostatnio, 

wstyd mi za to Nicnierobienie. Zapadam w sen zimowy. 

Coś tam skrobnę, narysuje, ale plan jest wykonany w 1%. 

To mało. 

Zima idzie. 

Jestem misiem. 

Nie chce mi się!