JA / Food Sraki. Czyli Upartość - cecha brzydka.

Tu żaden psychoanalityk ani ksiądz nie pomoże. Ani upływający czas. 

Genów nie oszukasz. Charakter możesz kształtować, ale leku na UPÓR 

nie wymyślili.

Bo oto dziś na plan pierwszy właśnie ON - UPÓR: 

Najpierw MÓJ; (oszczędzę Wam przecież opowieści o poprzednich pokoleniach – 

bo tego by się trochę nazbierało…)

Cały czas uczę się spontaniczności. Daleko mi do doskonałości. 

Do doskonałegochaosu i włączonej opcji: „WYJEBANE”. Tak więc 

kilka tygodni temu– niby nie zobowiązująco – zaplanowałam sobie 

mały weekendowy wypad. Miałam być elastyczna nic z tego. 

Sztywno uparłam się – na przekór okropnej wietrznej pogodzie: 

jedziemy na Food Trucki (festiwal „Żarcie na kółkach”). 

I wyszły food sraki. Już po wysiadce z auta dostałam w ryj zimnym wiatrem. 

Ale dziarsko (czy raczej właśnie uparcie) brnęłam w ten wietrzny Berger. 

Dzierżąc  pod pachą Zośkę, Męża, wózek. Zjemy coś dobrego. Festiwal 

polegał na czekaniu w nieskończoność na łykowatego gofra (nie wiem czemu 

sobie ubzdurałam, że to będzie jakieś dobrej jakości żarcie?). 

Przewiani do szpiku kości, skupialiśmy się, żeby przy jedzeniu nie wpadły nam 

do paszczy włosy, liście z drzew i jakiś miejski syf. Zosia miała frajdę 

uciekając nam w tłum ludzi. Nasza frajda była mniejsza. Schowała się 

w kieszeń, żeby się ogrzać; uwidoczniła się gdy wróciliśmy do ciepłego domu. 

W dodatku tego dnia były imieniny Zośki, a ja potencjalnych gości 

też wywaliłam na ten pożalsięboże festiwalik. 

Eh. 

A teraz czas na Młodsze Pokolenie: Zosia.

Przykładów arcyUPORU  w wykonaniu Berbecia mogłabym podać bez liku. 

Ale to podchodzi pod kategorię ZOSIA – SAMOSIA, a tą chcę zostawić 

 dla innego ilustracyjnego wpisu, który niebawem. Zatem, oszczędnie, 

dobitnie: pora kolacji. Jesteśmy głodni. Ja w te pędy szykuję kanapki, chabasy 

i tak dalej. Zosia połowicznie zajęta zabawą. W pewnej chwili zauważa, 

że zaniosłam już na stół jej kubeczek i mleko w pojemniku. 

I dzieje się: ryyyyk! Ja – najpierw zawał. Po chwili uświadamiam sobie 

co jest przyczyną. Zosia zalana krokodylimi łzami lamentuje: To Josia samaaa! 

Josiaa sama cialaaaaa!! I leci po ten kubeczek i pojemnik z mlekiem. 

Z ewidentnym, zapłakanym wkurwieniem zanosi go z powrotem 

na blat kuchenny. Żeby po chwili znowu zanieść ten kolacyjny ekwipunek na stół.. 

Nerwy jej tylko po części ukojone przez ten absurdalny manewr. 

Moje natomiast się najeżyły. Zaraz eksploduję załamana bezsensem 

tego działania (a takich w ciągu dnia mamy naście). 

I to jest najczęstsza przyczyna moich spóźnień gdzieśtam.   

Eh (nr 2).