Mama i Zosia. Pacjent i terapeuta.

Opowiem Wam o mojej małej fobii. No dobra: całkim sporej. 
Ogromnej wręcz. Dużej Fobii:

objawy: Pacjent od ... zawsze brzydził się, krzywił i mówił ble, na wszelkiej maści substancje tłuste, słodkie, lepkie. Co dziwne, fobia obejmuje tylko substancje spożywcze. "(...)Już jako dziecko, obrzydzeniem napawał mnie obrazek koleżanki, która obsmarowuje się niechcący lukrem z drożdżówki(...)". Z wiekiem Pacjent wypracował sobie metodę na ominięcie 
swoich Strachów: "(...)chipsy zawsze jem przez foliowy woreczek (...) 
Nie rozstaję się z chusteczkami nawilżającymi(...).

rozpoznanie: Pojebum culinarum (Pojebstwo wyższego stopnia na tle spożywczym)

leczenie:terapia wstrząsowa; 

• 5 razy dziennie: 10 kg Sofium posadzonej w foteliku i bryzgającej wyżej wymienionymi substancjami (aplikowanie: dookoła, wszedzie, gdzie popadnie itd)

• do kilku razy dziennie: Aja - aja: upaprana masełkiem rączka Zosi (aplikowanie: głaskanie twarzy i dłoni Pacjentki)

• co najmniej raz  dziennie: Buzi - buzi: usmarowana musem owocowym buzia Zosi (aplikowanie w formie: "daj Mamie buzi")

• 3 razy dziennie: SophieBada: Zosia z zaciekawieniem rozciera wyżej wymienione substancje gdzie się da (aplikowanie: "Mama patrz i się uśmiechaj")

A więc taka sytuacja. Dziecko, jako terapeuta. I nauczyciel. 
Kompletnie nieświadome swej roli. Ale przez to prawdziwe, 
beztroskie w swych gestach. Piękne. I tą miłością leczy i uczy zarazem. 
Śmieszne te moje fobie - tak w opisie. W życiu - upierdliwe. 
Ale Zosiek powoli je wypiera. Obserwowanie ciekawości Zosi, 
gdy rozciera badawczo kaszkę, jest silniejsza niż moje obrzydzenie. 
Uodparniam się. Uczę się też od niej spontaniczności i cierpliwości. 
A ponad wszystko uwielbiam jej beztroskę. Mały terapeuta wielkich spraw. 
I wiem, że Zosiek niejednokrotnie wcieli się bezwiednie w tą rolę. 
Zatem koniec przerwy: idę na kolejną lekcję.