JA / Rowerowa alternatywa. Czerwona twarzy na wyBIEGU.

Pisałam już, że upartość to brzydka cecha. A ja znowu się uparłam. Bo skoro 

nie dane mi było w rowerowych zawodach wystartować (szczegóły tu), 

to odczekałam swoje (lub nawet czekanie olałam) i pobiegłam. 

A z bieganiem mam niewiele wspólnego. Więc trochę śmiesznie. 

Ale był start, meta i medal. Bieg pod hasłem: zaBIEGAJ o FUNdusze 

(mój udział totalnie pod pretekstem, a link tu). 

A przedtem ponadtygodniowe churchlanie (bom chora w sumie). 

Nierozsądnie trochę – no ale tak właśnie się moja upartość objawia. 

Tego nie wyleczę, gardło myślę, że niebawem przejdzie. Kolano raczej 

nie dokazywało – czyli wyleczone. Empatyczna Zosia zapytała tylko, 

czy się mama przewróci w tym biegu (wspomnienie wypier… się mamy 

na rowerze). No a potem dodała, to co już znacie – że ona też pobiegnie, 

bo ma nóżki. 

Przed samym startem wzięłam udział w 40 minutowej rozgrzewce. W połowie 

jej trwania myślałam, że nie dam rady dobiec do startu. Bieg z tabunem ludzi – 

fajna sprawa. Ale biegaczem zawodowym nie będę, to nie dla mnie. Co innego 

mi wyskoczyć w komfortowych warunkach wieczorową porą – gdy mnie wiaterek 

owiewa. A co innego w same południe – w upale (tak! Myślałam, że się spalę, 

a słońce mi wchodziło do otwartego z wycieńczenia ryja…). 

Było tak; wystartowałam jak na wuefie w podstawówie – z impetem prześcigając 

kogo się dało. Potem złapała mnie kolka i zwolniłam – byleby ją uspokoić 

i dobiec do końca. Od początku założyłam, że będę się „kogoś trzymać” 

kto ma równe tempo – to będzie mi łatwiej. Kurde – trzy razy zmieniałam 

tą osobę, bo wybrana spieprzyła mi z pola widzenia.

Z czego jestem dumna? Że biegłam bez zatrzymania – choć to pewnie 

nie zdrowe. Że swój rekord lekki zrobiłam, bo „tylko” 33 minuty mi zajęło 

te 5400 metrów (proszę się nie śmiać – dystans był spacerowy – w sam raz 

dla mnie). Przez to słońce wysiłek był spory, i nie udało mi się ładnie pozować 

do zdjęć sportowych paparazzi. Pot i gluty wycierane o opaskę były na tyle 

niefotogeniczne, że nie znalazłam się w ogólnej galerii imprezy. I Bogu dzięki. 

Nic to, że pot i gluty, największą moją bolączką, przy takim wysiłku, jest twarz 

w kolorze 100% Magenty i yellow – czyli iście czerwona. Nie wiem też dlaczego 

omyłkowo sklasyfikowano mnie (jeszcze przed biegiem – przy odbiorze pakietu 

startowego) jako kobietę 40+; tu niedociągnięcie ze strony organizatorów. 

Może trochę, przez to, że dostałam się z listy rezerwowej na imprezę – przecież 

wymyśliłam sobie kilka dni temu (zaraz po ściągnięciu szwów z kolana). 

No nic – zaliczone. Nogi włażą w tyłek. A ja do wyra, bo zdycham – wolę rower. 

Chociaż to zmęczenie też jest przyjemne. Pewnie jeszcze się skuszę, 

chociaż to ewidentne zastępstwo za rower.