JA / Mięsożercy.

Wygrałam, wygrałam, wygrałam!

Wrzeszczę do Małżonka. Entuzjazm jakby to o toto lotka się rozchodziło. 

A to tylko kawał mięcha. Ale za to jaki… 

Przez przypadek wyszła nam randka. W małżowinie wieprza, przepraszam, 

w Świńskich Uszach. Oto moja pierwsza w życiu wygrana: Kolacja dla dwojga 

– w wyżej wymienionej restauracji. Specjalnie z tego powodu zrezygnowałam 

z L4 i z antybiotykiem w kieszeni poszłam na randkę. Miejsce godne polecenia.

Nie tylko dla mięsożerców. Ceny przystępne, a jedzenie nie przystępne, tylko pycha! 

Co było?

Krem z batatów

Zajadałam się, aż się uszy trzęsły (nie świńskie, moje). Chwała kelnerowi za to, 

że nie uświadomił mnie, że w środku są zmielone krewetki.. Naprawdę było 

pyszne, naprawdę nie cierpię krewetek. Ot, takie danie pierwsze ze szczyptą hipokryzji.

Polędwiczki cherry (wzięła Żona)

Odpowiednia ilość, odpowiednio chrupało – co miało chrupać. Soczyste mięcho 

ze słodkim sosem wiśniowym. Pysznie treściwe.

Stek z karkówki (wziął Mąż) 

Nie wiem co napisać, przecież mu nie wyżerałam. Ale skoro deska była pusta 

to znaczy, że smakowało. Zatrzęsienie uszu widziałam więc pewnie nawet 

bardzo. Aha – jedyne co zostawił to ostre kropki na desce – zapewne tabasco… 

Ale my raczej łagodne baranki, ostrego nie kochamy..

Jabłecznik

Nie było w zwycięskim pakiecie (który notabene, mogliśmy skomponować sami), 

ale jakże by można kolację/obiad bez deseru. Toteż spałaszowaliśmy słodziaka. 

Ja – na raty – bo kawałek sowity. No i co się chwali – w końcu nie tak 

jak wszędzie – z lodami. Po prostu: pysznie, krucho, domowo. Mniam

I jedyne czego nie spożyłam to Prosecco. Bądź co bądź jestem na antybiotyku. 

No i burżujsko przyjechaliśmy autem – ktoś musiał prowadzić. Ale mała strata 

– uroczy Pan Kelner wręczył nam butelkę na wynos. Małżonek wypił lampeczkę 

(jak na abstynenta przystało) do Karkóweczki i resztę po wyjściu z Uszu 

dzierżył dzielnie pod pachą. Po drodze zaliczony spacer po Starym i Półwiejskiej 

– dla przypomnienia, jak wygląda życie miasta nocą (godzina 21.30 – środek 

nocy). Jakaś Pani z parasolką (wcale nie tą od protestu) przemile zagaiła 

do mego Małżonka. Co jest? - mnie nie zauważyła?! Dobra - siup do auta 

– bo zimno, bo co tam u Zosi, bo jutro do pracy… Ale co pogadaliśmy – to nasze. 

A co pojedliśmy – to pycha! Mniej pyszny powrót, bo podkusiło mnie (idiotka!), 

żeby w drodze powrotnej do skrzynki pocztowej zajrzeć, a tam 

mało romantyczny rachunek od Enei. 

Sru – nie otwieramy.

Chowaj tego szampana do lodówki – za dwa dni kończę antybiotyk…

Uszy się trzęsą!