JA / Warto po Warcie. Czyli rejs wkoło komina.

Taki tekścik zawieruszył mi się w moim blogowym notatniku. 

Siłą rzeczy wracam myślami do wakacji. I do ciepła. Szczególnie po dzisiejszym 

owianiu gęby mroźnym powietrzem; bo Asia wymyśliła sobie, 

że teraz będzie biegaczką (okazjonalną):

Będąc dalej w trybie pt: Matka Polka jednak rusza się z domu,  

trochę sobie rodzinne popłynęliśmy. Na początku lipca – między jednym 

chorowaniem Zośki a drugim – wybraliśmy się na rejs po Warcie. 

Krótki to dystans – bo obejmuje odcinek od Przystani Szeląg 

do Przystani  Wilda. Ale namiastka wakacji i oderwania od miejskiej 

rzeczywistości była. Zosia wniebowzięta. Pomimo moich obaw, za burtę 

nie wypadła. Taki rejs to niecałe dwie godziny powolnego przesuwania się 

pod prąd Warty, potem zawrotka i z prądem rzeki do przystanku startowego 

na Ostrowie Tłumskim. 

Więc aż się prosi, żeby płynąć daleko dalej. Może do rodziców pod Mosinę? 

Tylko, jakbym się upierać miała – to silnik statku – proszę ciszej! Bałam się, 

że prawie dwugodzinna jazda (? Płynięcie?) znudzi Zośkę. Nic bardziej mylnego. 

Oglądała barwny poznański brzeg rzeki, a dla urozmaicenia pytała każdego 

pasażera statku: a to, czemu chłopiec je ciastko, a to czemu Pani X patrzy 

w telefon (zamiast podziwiać widoczki). A ja zapytałam tylko o jednego pana, 

którego minęliśmy na wysokości Mostu Rocha; my – statkiem, on – wpław. 

Fuj. Przejrzystość Warty – zero. Brudna żybura.