JA / Bajka o elfie Mikołaja.

Nazwałam to sobie kryzysem 30tki. Że się tak bawię w to bieganie. 

Bawię – dobre słowo – nie robię tego na poważnie, bo wychodzi mi raz 

na miesiąc. A zaczęłam przez przypadek (udziałem w zawodach biegowych 

rekompensowałam sobie nieobecność na Bike Challenge – link tu). 

I przez przypadek spodobało mi się. Ale nie miłością pierwszą. 

Spodobała mi się ta adrenalina po czwartym kilometrze. Bo w każdym treningu 

mam chwilę euforii w stylu; RUN FOREST, i chwilę rezygnacji pod tytułem: 

CZY MNIE POPIER…ŁO?! W moim bieganiu, chociaż bawię się w zawody, 

nie chodzi o czas. Tylko o dystans. To on jest wyzwaniem. Po wrześniowej 5tce 

na Malcie (link tu) myślałam, że to mój maks. Ale coś mi odbiło i przy zapisach 

na Bieg Mikołajkowy nad Strzeszynkiem wybrałam opcję 10km (zamiast możliwych 5km). 

Stresowałam się przed zawodami, bo maks na treningach to 7km. Nic to:10km, 

mój stres urósł dopiero gdy zobaczyłam tłum aut nieopodal jeziora 

i wówczas była tylko jedna myśl: Gdzie ja zaparkuje?! Dobra – dałam radę gdzieś w polu (później się będę martwić o zawieszenie i takie tam przy wyjeździe). 

Miałam spory kawałek do przejścia na start. 

A oto subiektywna relacja z biegu:

Rozgrzewka

Kupa wiary gdzieś tam podskakiwała w rytm muzyki, a druga mniejsza kupa 

przestępowała z nóżki na nóżkę przed toitojami – należałam do tej drugiej grupy 

oczywiście (fala mikołajowych czapek przed kiblami to bezcenny widok)

Start

Z 5 fali startowych (wyznaczonych szacunkowym czasem na dystans) 

zapisałam się do ostatniej. Startowałam zatem z psami, wózkami dziecięcymi 

i psiapsiółami, które spotkały się na ploty. Uroczo. Ale start na petardzie. 

Gorzej, że już w pierwszych stu metrach wyrosła przed nami jakaś górka 

(nie pomyślałam o tym, że biegi przełajowe mają takie atrakcje w pakiecie…)

Po 1wszym km

Wszyscy maja takie ładne getry a ja zwykłe wełniane gacie. 

Muszę sobie kupić jakieś ładne. 

2 km

Spoko, luzik. Byleby nie biec na łeb, na szyję. Żeby nie dostać kolki. 

Dobra – będę się trzymać tej laski w kolorowej chuście – biegnie 

trochę szybciej ode mnie.

3km

Jakieś dwie psiapsióły za mną omawiają swoje miłostki. 

Jak można gadać biegając!? Ja tu walczę, żeby nie mieć zadyszki.

4km

Laska w kolorowej chuście jest. Psiapsióły za mną pochwialiły moje 

wełniane getry z pomponami. Duma. 

Kuźwa, gdzie ta chorągiewka z 5tym kilometrem?!

5km

Ściągam rękawiczki – gorąco mi. Jezuuu – półmetek. Staram się 

kiedy mogę wyprzedzać, przyspieszać – na miarę moich możliwości. 

Dlaczego robię to przy podbiegu?! Mam plan uciec psiapsiółom…

6km

Psiapsióły wymyśliły sobie, że jestem ich punktem zaczepienia. 

Kontynuuję zatem serial Sonia (tak ma na imię jedna z psiapsół); 

wiem już wszystko o jej nowej miłości i obawach tej drugiej – czy koleś 

nie jest natarczywy, kiedy się z nim ma spotkać, i czy lepiej, żeby pili piwo 

czy wino…

7km

Dobra – to tylko zostały 3km – dam radę już teraz – zaraz będzie meta. Co? 

Meta mignęła mi między drzewami po… drugiej stronie jeziora?!... 

Wyprzedza mnie pies…

8km

Nie no – wiadomo, że dam radę. Przecież dwa kilasy to jakbym z Mosiny 

do Sowińca biegła (spacerek do moich Rodziców). A propos rodziców 

– Mama z Zośką została - ciekawe jak tam dziecko się czuje? 

Wszak wyrodna matka wychodząc, żegnała dziecko ze stanem podgorączkowym…

9km

No ciężko jest. Psiapsóły nadal dyszą mi za plecami, a dziewczyna 

w kolorowej chuście gdzieś zgubiona. Dobra – wyprzedzę tego pana. 

O cholera – strzelają foty – uśmiechnij się jakoś…

Meta

Widzę metę. No i zajebiście – udało mi się. Zaraz będzie zupa! 

Spiker przez megafon trąbi, że oto dobiega do mety ostatnia fala…. 

Deprymujące…. Dotykam już mety, o kuźwa – nie wyhamuję, niemal wpadam 

na wolontariuszy trzymających medale. Biorę żelastwo. Fejsik – chwalenie się. 

I pyszna-obleśnia herbatka. Gorąco. 

Po wszystkim postałam sobie nad brzegiem. Czułam dumę i fajny powiew 

mroźnego powietrza od wody. Kontempluję swój mały sukces…

Cholera – ale mi zimno. Wiara kurtki poubierała (zostawione w depozycie) 

a ja wszystko w aucie zaparkowanym gdzieśtam. 

Nic – ide po zupę. Zeżarłam. Pobiegłam do auta. Tak – pobiegłam. 

Miłe to bawienie się w sportowca. Mogę jeszcze...