JA / Kurde Mol Książkowy

Nic nie mogę zrobić. 

Jak jestem obłożnie (grypowo) chora to nie zwlokę się z łóżka. 

(Toteż wpis publikowany będzie zapewne z opóźnieniem jak ozdrowieję). 

Ale to nie wpis o marudzeniu jak bardzo mnie boli. 

Więc jeszcze raz: nic nie mogę robić, tylko leżeć. I czytać. 

Bo jak już tabletki zadziałają i jest ciut poprawnie, to się da. 

A uwielbiam ten zestaw: Łóżko + Książka. I miałam niemały dylemat, 

bo moje chorowanie-czytanie zbiegło się z przyjściem spóźnionego 

prezentu urodzinowego od Męża: dwóch świeżutkich książek. I nie wiedziałam, 

co pierwsze czytać – tym bardziej, że parę książek już na mnie od jakiegoś czasu czekało...

Bo nietypowy ze mnie gatunek Mola książkowego. Napadowy. 

Z czytaniem książki u mnie jak z rysowaniem. Musi przyjść dobra faza 

+ predyspozycje czasowe ku temu. I wtedy się dzieje…

Poprzedni napad czytania obrał kurs na reportaże podróżnicze. Ale nie taki 

lajtowy i pretensjonalny Cejrowski, a bardziej w kierunku dogłębnej analizy 

podróżniczej Kapuścińskiego (tego pokochałam jeszcze za czasów liceum), 

nieustannie zaskakujący Tomek Michniewicz. Poszły wówczas na pożarcie 

dwie pozycje: „Swoją drogą” i „Świat równoległy”. Sama nie wiem, 

która lepsza. Po prostu niepowtarzalne. Konstrukcyjnie zaskakująca 

„Swoją drogą” – bardziej osobista, ale wciąż badająca z tą samą wnikliwością 

i świeżością. Nie powiem więcej, nie zrobię streszczenia, zdecydowanie 

pozostawiam Wam do przeczytania. Świat równoległy to to charakterystyczne 

spojrzenie Michniewicza na świat „po drugiej stronie”. Wejście w te 

zaszufladkowane w naszej głowie „problemy świata” i relacja od środka – 

pobudza do zweryfikowania naszego podejścia do nich. Zdecydowanie nie jest to 

sztampowy reportaż z kolejnego z miliona podróżniczych celów. Zauroczona 

Michniewiczowym pisaniem poluję jeszcze na: „Gorączkę” (świetny wybór 

zważywszy na mój chorobowy stan) oraz debiut książkowy Michniewicza, 

czyli „Samsarę”. Może na imieniny się mi zdarzy…

Idąc tropem podróżnika, przy chorobie, na pożarcie poszła „Rodzina bez granic” 

(Anna Alboth). To blogowy pamiętnik podróżniczy przeniesiony 

na karty książki. Czteroosobowa rodzina podróżuje gdzie chce, przy czym 

dwójka z tej rodziny to naprawdę maludy: roczniak i niespełna trzylatka. 

Mały hardcore, zwłaszcza, że nie wybrali się z wycieczką do Rzymu, tylko 

na drugi koniec świata (Ameryka Środkowa) i to na pół roku… 

Ale czy to dla nich pierwszy raz? Spontan – to ich główna domena. 

Książka zdecydowanie grzeczniejsza i bardziej właśnie pamiętnikowa… 

Ale pochłonięta – wraz z mnóstwem kolorowych fotografii – w dwa dni.

  

„Rodzina bez granic” poszła na przystawkę przy okazji noworocznej choroby. 

Przede mną dwie – które idą na danie główne. Chwilę potrwa trawienie, 

bo rekonwalescencja nie trwa wiecznie i trzeba było wrócić do pracy. Ale oto 

na talerzu „Język rzeczy” Deyan Sudjic, czyli rzecz o uwodzeniu nas 

przez przedmioty. Wyczuwam w zajawce tej książki brakującą bibliografię 

do mojej zakurzonej już pracy magisterskiej. Tyle, że ja maglowałam uwodzenie 

oka przez przedmioty tak brzydkie, że aż piękne (obszar campu i rozważań Susan Sontag*), 

a tu mowa o przedmiotach powszechnie uważanych za piękne – i całym tym 

dizajnie. Tak czy siak – gra z przedmiotem. Na drugie danie zamówiłam 

„Wannę z kolumnadą” Filipa Springera. Czyli studium brzydoty przestrzeni 

publicznej. Ślinka mi cieknie.

I całe szczęście w tym moim chorowaniu, że Zośki nie zaraziłam. 

Znaczy zaraziłam, ale nie grypą – bibliofilstwem. Wpierw było niezdarne 

przeglądanie książeczek kilkumiesięczną parówiastą łapką. Potem chęć 

wsłuchiwania się w czytane opowieści. Szybciutko założyłam Zośce kartę 

w pobliskiej bibliotece i już gdy tylko mogła chodzić, chodziła i wybierała 

z półek. Do dziś nie może pojąć jak to za książki w bibliotece nie trzeba płacić. 

(Oby tylko ze sklepowych półek nie zaczęła przez pomyłkę wypożyczać). 

I jeśli jakaś zosina książka jest zniszczona, to tylko poprzez notoryczną 

eksploatację, a nie celowe działanie. Teraz rozpoznaje każdą literę alfabetu. 

Jaka szkoda, że nie łączy jeszcze w wyraz tych czytanych liter. 

Ale może jestem zbyt wymagająca dla mojej niespełna Trzylatki... ;)

*dla rozwinięcia tematu polecam zbiorową publikację „CAMPania. 

Zjawisko campu we współczesnej kulturze” pod redakcją Piotra Oczki