Jezioro łabędzie.

Jakieś dwa tygodnie temu. Znów kilka dni po swoich pierwszych urodzinach. Kolejny postęp. Krok milowy. Chociaż kroków jeszcze nie ma, bo oto Zosiak stanął. I jak stanął, tak stoi. 

Jak posąg grecki. Tylko dupą niepewnie chybocze. Ale nazwijmy to tańcem z gracją. 

Ostatnio tym tańcem trąciła kubeczek z wodą. Jezioro łabędzie u nas w pełni. Czy już mogę Córkę na balet zapisać? 

I staje, przy czym tylko może. Wpierw dbała o miękkie podłoże, co by dupa mniej obita była. Pampers widać nie amortyzuje zbyt dobrze. Teraz mniejsza o dupę, pozwala sobie 

na wstawanie przy meblach. Jednak ulubionym jej pomocnikiem do wstawania jest łóżeczko 

i pora spania. Także, jak miałam pięknie zasypiające o dwudziestej dziecko, tak mniej pięknie pada na tyłek, twarz i cokolwiek, dopiero o dwudziestejpierwszej. Ale liczą się postępy. 

A że w parze za tym idą jakieś straty: ubytek snu dziecka i wieczornego spokoju rodziców. 

Nic to. Ważne, że w końcu jest w pionie. I jakaś taka się doroślejsza i smuklejsza zrobiła. 

I my widzimy, i ona czuje, że to coś wielkiego.

Kaczątko, wcale nie brzydkie, przemieniło w łabędzia.

Zosiu nie odpływaj za daleko od Mamusi!