JA / Laurka dla Męża. W tonacji gender. Bez konotacji politycznych (wbrew pozorom).

W tym roku mój Mąż rozpoczął obchody Dnia Kobiet nieco wcześniej. 

A raczej z Dnia zrobił się tydzień. Być może to rekompensata 

za „nieśmiertelne róże i nic więcej co roku”. Nieświadomie na pewno 

(bo przecież o co mi chodzi z tymi różami?). Świadomie natomiast 

i z premedytacją od tygodnia mnie zawstydza.

Kulinarnie.

Ale od początku:

Ja, jako kucharka. Toż to antagonizm. No może ciut przesadzam 

(wody nie przypalam i cośtam smacznego upichcić mi się zdarzy 

– może nawet nie rzadko – co widać po Zosi.) Ale w czasach 

rosnącej kulinarnej świadomości społeczeństwa nieco odstaję 

od rozentuzjazmowanych tłumów pichcących specjały w zaciszu 

domowej kuchni. Gotuję, bo muszę coś zjeść. Owszem czasami 

pojawia się TEN entuzjazm. Tylko, że ja gotuję wzrokiem, i jak tylko 

potrawa dostaje się do buzi, to entuzjazm gaśnie. Przeważnie. 

Czasem tylko maleje. Zależy na ile spieprzyłam. Nie mam tej cierpliwości, 

żeby próbować w trakcie, trzymać się przepisu. Sama wiem lepiej, 

robię na oko, na wygląd. No i kończy się tak, że ładnie wygląda. 

I Mąż zasiadając do stołu okala się tabunem przypraw co by jakoś 

ratować ten Ładny obiad. Ten plus, że nie jest ZA DUŻO przyprawione, 

ale ZA MAŁO, lub w ogóle. 

Kiedyś – jako 10-latka bardzo chciałam się nauczyć gotować. 

Ale zdziwione spojrzenie mojej Matki – gdy chciałam do kajecika wpisywać 

przepis na … mizerię – przystopowało moją edukację kulinarną. A jak klasa robiła 

pastę jajeczną na pracy technice, to miałam nieobecność z powodu choroby. 

I tak oto mam kilkanaście sztandarowych (bądź co bądź pysznych) potraw, 

na których buduję jadłospis. Nowości się nie chwytam, bo to kończy się fiaskiem. 

Bo ładnie wygląda. 

(Teraz będzie gender w czystej postaci). W takim właśnie kontekście 

Mąż mój strzela kulinarnego focha od tygodnia. Pichci Z PRZEPISÓW, aż kipi. 

UDOWADNIA. A ja miną udaję, że nie wierzę, to też dzień w dzień 

powtarza czynność – zmieniając rzecz jasna dania. 

W poniedziałek były POLĘDWICZKI W SOSIE CEBULOWYM 

(ok – to akurat mój autorski przepis – który on akurat podpierdzielił). 

Potem się rozkręcił i wjechała KACZKA PO CHIŃSKU – ZUPA. 

A na koniec PIECZONA KACZKA I KLUSKI ŚLĄSKIE. 

Ach i gdzieś po drodze krem z soczewicy specjalnie dla Zosi,

która ubóstwia warzywa w takiej postaci. Swoją drogą nie wiem 

co się tak na ten drób uparł, ale z chęcią kupuje kupuje kuraki, 

kaczki w całości i pieczołowicie ćwiartuje. I chwała mu za to 

– ja używam kurczaków, które wykuły się od razu na tacce spożywczej. 

Tak czy inaczej tygodniowy maraton gotowania był pyszny. 

Mam nieco zastrzeżeń co do wizualnej kwestii. Nie, nie samych dań – tu się 

nie ma do czego doczepić. Chodzi o kuchnię. Po ostatnim gotowaniu naczynia 

i pobojowisko ogarniałam PRZEZ GODZINĘ. Nie żartuje, spojrzałam 

na zegarek. Ale zdaje się narzekam – nie można mieć wszystkiego. 

Ma być czysto czy smacznie?

Ps. Szkoda tylko, że to pichcenie skończyło się przed Dniem Kobiet. 

Czyżbym miała spodziewać się róży? 

I tak Cię kocham Ar.