JA / Może nad morze. Czyli wspomnienia z Wakacji.

Wróciliśmy już dawno temu, ja wciąż nie mogę wyjść z letargu. 

Chociaż spałam dłużej – nie wyspałam się. 

Chociaż miałam urlop – nie nadrobiłam tylu rzeczy. 

Chociaż nie byliśmy za granicą – było znakomicie. 

Oto słownik szczęścia:

Podróż

Wybierasz się w trasę z dzieckiem? Podwój czas jaki pokazuje CI nawigacja… 

Smutne, ale prawdziwe. Jechaliśmy 7 godzin. (Nawigacja pokazywała 4). 

A przepraszam Zosiu – godzinny korek pod Gorzowem, to nie Twoja wina. 

No, ale obiad jakiś trzeba zjeść, siku zrobić, pobiegać po trawie przy stacji 

benzynowej  też – bo taka fajna. 

Międzywodzie

Urokliwa miejscowość (w wikipedia mówi, że to wieś) na wyspie Wolin. 

Obok przekolorowanego i przesyconego turystycznym bamberstwem Dziwnowa. 

Tu, owszem, też są TE stragany, ale znacznie mniej. No i więcej zalesionego 

terenu – wszak tuż obok jest Woliński Park Narodowy. Biegaliśmy po nim. 

A nawet wspinaliśmy się na wzniesienia, którymi dysponuje. Takie góry na razie 

nam wystarczą. Może na jesień pokusimy się o większe? Czy znowu Karpacz? 

Teraz nie wiem. Wiem, że Zosia była podekscytowana, że samodzielnie zdobyła 

swój pierwszy w życiu szczyt – Górę Gosań - 93,4 m n.p.m. 

Duma!

Drewniany  domek

 6 – osobowe lokum, które wynajęliśmy dla naszej trójki. Tak, wiem, burżujstwo, 

ale dzięki temu (mając więcej niż jedno pomieszczenie) nie musieliśmy 

chodzić spać razem z dzieckiem. Zosia drewniany domek pokochała 

(choć był ciut peerelowski) i wciąż chce do niego wracać. (Ja nie pokochałam 

– nie lubię wszechobecnej boazerii – ale też bym wróciła). Sam ośrodek, 

o wdzięcznej nazwie „Gabi” (tu link), to niezbyt przestronne mini osiedle 

domków wszelkiej maści. Ma na szczęście trochę drzew i zieleni. Nie jest to 

zeszłoroczny plac budowy. Choć domki się do siebie przytulają (w dużej mierze), 

to Gabi ma na swoim terenie pokaźny wybieg dla dzieci, a także boksy startowe 

w postaci huśtawek. Czyli jak Tobie się nie chce tyłka ruszyć, to ostatecznie 

Zośka ma gdzie swój własny tyłek umieścić. I zasada była jedna: 

Jeden rodzic robi posiłek, a drugi z Zosią na buju-buju. O 7 rano na przykład. 

Plaża

Wszak to dla Niej się jeździ nad morze. Znaczy się dla pakietu morze-plaża. 

Tu, w Międzywodziu, plaża piękna. Szeroka i czysta (prawie – ale o tym zaraz). 

I nie jakoś tam super zatłoczona. Fakt, nasz ośrodek był 300 metrów 

od bocznego wejścia na plażę. Nie była strzeżona, nie miała wszystkich 

tych atrakcji typu bar i dmuchany zamek. I dobrze. Tym mniej parawanowiczów 

wokół nas. Miałam swobodę pogrania w piłkę. A z drewnianego domku na plażę 

dochodziło się w 5 minut. Z Zosią pomnóż przez 4. Jedno czego mi brakowało 

to tego typowego morskiego lasu. Tzn las był, ale taki bardziej bujny, zarośnięty. 

Nie mogłam sobie polatać po dywaniku z mchu i plażowego piasku. Po prostu 

tu tego nie było. Ale to moje zboczenie przyrodnicze.

Skarby

To główna przyczyna czterokrotnie dłuższego spaceru na plażę. Zosia musiała 

przeprowadzić inwentaryzacje leśnej ścieżki. Siłą trzeba było ją przytrzymywać, 

żeby nie zwiedzała przydrożnych toitojów. Ale resztę brała w łapkę. 

Resztę czyli:

-kamienie, kamyczki, kamusie – tego przywieźliśmy najwięcej, Zosia pokochała 

kamienie, a szczególnie chodzić po nich, rzucać nimi i się na nich wypie…lać…

- szyszki – zbierała te biedne, najbrzydsze…

- muszelki – no przecież nie będę kupować – to szukamy. I w tej sprawie 

chciałam złościć reklamacje do Sołtysa Międzywodzia – macie same połamane 

muszelki na plaży! Dobra coś tam ze sobą przywieźliśmy. Szkoda, że w trakcie 

poszukiwań połowa wyciąganych obiektów, to -  równie białe jak muszelki – 

kiepy. Na szczęście zbierałam właściwie tylko ja, więc dziecko póki co fajki 

w ręce nie miało (życzyłabym sobie, żeby tak zostało!).

Ekwipunek plażowicza

Jak się jest rodzicem to bambetle plażowe możesz sobie wmontować 

na wózek dziecięcy i w drogę. Nie wszystko się da, no ale jakoś musisz 

sobie poradzić. Wiadomo – skoro wszystko jedzie na wózku to drugi rodzic 

musi zając się dzieckiem – czasem ponieść. Ponieść trzeba też wózek 

na plaże – bo schody. To jedyne upierdliwe – no ale wysokie wybrzeże 

nie będzie mieć windy. Najbardziej kłopotliwe w transporcie na plaże 

jest słynny parawan – niczym kusza gotowa do boju o miejsce na plaży 

(w tym przypadku niekonieczny). Problematyczny jest tez namiot plażowy. 

Szczególnie w składaniu – jak to dobrze ze zjadłam tyle gofrów 

– przynajmniej wiatr mnie nie porwie przy próbie składaniu namiotu. 

Międzyzdroje

Wybraliśmy się tam w jedyny deszczowy dzień. I dwie rzeczy mi się podobały 

w tej przereklamowanej miejscowości: sezonowe wyprzedaże odzieżowe 

(House, Carry i te sprawy) oraz Kredens – zobacz tu (przytulna knajpka 

w jednej z bocznych uliczek promenady – retro wystrój, wyborne jedzenie 

i nieoczekiwanie – sala zabaw dla malucha). Reszta to kupa. Zaparkowaliśmy 

na parkingu zaraz przy promenadzie. Gdy na nią wyszłam, poczułam się 

jak na Bema. Buda na budzie (no dobra, w jednej takiej zjadłam sobie gofra) 

i do tego hotele do nieba. Kto w nich mieszka? Szliśmy tym korytarzem 

straganów, żarcia i tłumów ludzi aż do molo. Po drodze była słynna 

Aleja Gwiazd, do której w końcu zapomnieliśmy podejść, bo siusiu Zosi 

ważniejsze, niż jakieś odciski łap na chodniku (Zośka podobne ostatnio robiła 

w masie solnej). Przy samym molo nastąpiła kumulacja wszystkiego co gra, 

tańczy i śpiewa. Zosia wsiadła na jakąś karuzele, potem na autko, potem 

powiedziałam dość. 

No to gdzie to molo? – pytam Arka. Tu, przed nami, ten pawilon… Żart? 

No nie, wchodzimy do zatłoczonego przeszklonego górą (a owo szkło 

sowicie obsrane przez mewy, gołębie, czy co tu mają) pawilonu. 

W środku kiszka, parno, a to był chłodny dzień. Więc od razu zastanowiłam się 

jak tu ludzie przechodzą w typowe letnie upały. A to jedyne wejście na molo 

z promenady. I nie masz wyjścia; musisz się poocierać o wszystkich, 

którzy właśnie też idą na molo, musisz nawąchać się gofrowo-popcornowych 

smrodów (wyobraźcie sobie – ktoś tu siada i je, choć usiąść nie ma gdzie), 

musisz wysłuchać wuchty grajotek, które każą Ci włożyć 5 złotych i posadzić 

w nich dziecko. W połowie tego wąskiego korytarza przeszło mi na myśl, 

żeby zawrócić… Ale tłum miał jeden kierunek. Czy wspomniałam, że byliśmy 

z Zosi karocą? Nie my jedni. W końcu wyjście (wejście?). Niczym drzwiczki 

z Alicji w krainie czarów. Takie małe. Uff. Wyszłam. Wpadłam na jakiś bar 

z lodami i piwem. To się nie dzieje… No tak, ale przecież ktoś mógł zgłodnieć 

przechodząc przez ten pawilon. Zawiało mnie morską bryzą, zobaczyłam 

trzy sztormowe fale, torując sobie wózkiem drogę do barierek, pokazałam 

Zosi fale pod nami. Wracamy. Czy ja mogę wpław?

Rybka

Przecież nie można być nad morzem i nie zjeść ryby. Nie cierpię ryb. 

Ale po konsumpcji obiadu u Dwóch Rybaków (zobacz tu) poprosiłam 

o dokładkę. Zrezygnowałam z niej jak zobaczyłam rachunek. 

No, ale mimo wszystko było warto. Ryba była wyborna – bez wyszukanych 

gatunków – pałaszowaliśmy po prostu dorsza. I błędem było brać dla Zosi 

mniejszą porcję. Uzupełniła sobie to naszą rybką. To miejsce zdecydowanie polecam!

Kucyk

O zaskakujących hobby mojego dziecka będzie w innym poście. Ale tu mała 

zapowiedź. Zosia lubi kucyki. Toteż odwiedziliśmy pobliska stadninę 

(Wrzosowo koło Dziwnowa, szczegóły tu) i posadziliśmy ją na konika. 

Drugi raz w życiu jechała (można tak powiedzieć w kontekście koni?) 

i drugi raz z tą samą gracją i pewnością siebie. Patataj!

Rowery wodne

Międzywodzie jest między wodami. Poszliśmy więc nad tą drugą – nad jezioro. 

Tylko głupki - wybraliśmy się w samo południe, w 32 stopniowym skwarze 

na środek jeziora. Poza tym było wspaniale. Można tu też odbyć 

rejs katamaranem do Kamienia Pomorskiego. 

Nie zdecydowaliśmy się - na szczęście. 

Kamień Pomorski

Miasto ma potencjał. Niestety nie wykorzystany. Romańsko-gotycka katedra, 

renesansowy pałac biskupi, gotycki ratusz, barokowy kościół. Bajkowe 

do oglądania. I w to wszystko wplecione obskurne bloki mieszkalne. 

I jak już to wszystko obejrzysz to nie masz gdzie usiąść. Nie biorę pod uwagę 

dwóch śmierdzących knajpek na przystani. Optymizmem napawał most, 

którym przyjemnie spacerowało się na wsypę Chrząszczewską. Do czasu, 

aż po drugiej stronie zobaczyliśmy siane trzcin. I stanęliśmy 

przed niewykarczowaną ścieżką. Zawróciliśmy. Kilkoro rowerzystów 

i jakaś grupa turystów również. 

Żubr (bezalkoholowy)

W Wolińskim Parku Narodowym mieszka żubr. I to nie jeden. Miły 3 kilometrowy 

spacer skończył się staniem w kolejce po bilet. Do zagrody pokazowej żubrów. 

Dobrze, że do toitojów nie potrzeba biletów. Poza tym to wszędzie. 

Wleźlismy w końcu – oprócz żubrów były sarny, dziki, jelenie. 

Piwa nie było. Szkoda.

Park Kolejek i Miniatur

Taki bajer dla dzieci w Dziwnowie. Mógłby mniej kosztować. Przecież to tylko 

małe kolejki jeżdżące pomiędzy klombami kwiatków. No dobra – imitacja tuneli 

i pagórków też jest. Jest i wodospad. No i przede wszystkim miniatury latarni. 

Co Zosi się spodobało najbardziej? Ścieżka wyłożona kamyczkami i gumowy 

skoczek-konik na placu zabaw.

Zdjęcia

Wiadomo, że robi się ciągle. Ale, żeby oglądać morze przez smartfona? 

Taki bowiem obrazek zobaczyłam w pierwszy dzień pobytu: kilkanaście ludzi 

na plaży i każdy z telefonem szuka najlepszego ujęcia. 

Wiadomo – trzeba udostępnić.